Λυκόφως ή λυκαυγές ?

Άλλοι, πολύ ειδικότεροι από μένα, είναι αρμόδιοι για την να αναλύσουν την πολιτική επικαιρότητα και να μαντέψουν, το μέλλον αυτού του τόπου …

Νοιώθω όμως ότι ταξιδεύουμε σε αχαρτογράφητα νερά με πορεία προς τη ζώνη του λυκόφωτος αν ενστερνιστώ τις γραφές των μνημονιακών ή πάλι προς το λυκαυγές αν ακούσω τις σειρήνες της Αριστεράς. Το μόνο σίγουρο είναι πως το καράβι είναι ακυβέρνητο (προς το παρόν τουλάχιστον), οι αξιωματικοί που εκλέξαμε είναι η επιτομή του «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη…». Όσο για μας τους επιβάτες, αφού ρίξαμε μια οργίλη μπουνιά στα μούτρα της πρώην εξουσίας (για την ακρίβεια, της ρίξαμε ταυτόχρονα ένα αριστερό κι ένα ακροδεξιό κροσσέ), τώρα εκόντες άκοντες συμμέτοχοι της ακυβερνησίας, απορούμε ποιό θαλάσσιο ρεύμα παρέσυρε το ρητό «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Η κατάσταση μου θυμίζει τι συμβαίνει με το PC μου λίγο πριν κρασάρει και βγει η «μπλε» οθόνη: Γίνεται εξαιρετικά αργό, δεν ακούει στις εντολές και ύστερα παραδίνει το πνεύμα, αφήνοντάς με στο χάος από την απώλεια των αρχείων μου ..  Έχοντας υποστεί αυτό το επώδυνο σενάριο άπειρες φορές, έχω εκτονωθεί συναισθηματικά βρίζοντας τα Windows και τον Gates, έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναψωνίσω από αυτόν και θα πάω στην ανταγωνίστρια Apple κλπ, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι φταίω μόνον εγώ και κανείς άλλος. Απέφευγα την πραγματικότητα που δεν ήταν άλλη από την τσαπατσούλικη διαχείριση του PC μου και από την παιδιάστικη «άστο γι αργότερα και βλέπουμε ..» αντιμετώπιση των προβλημάτων του.

Κάποια στιγμή συμμορφώθηκα και έλαβα τα μέτρα μου: Αυτόματο και χειροκίνητο backup των αρχείων σε εξωτερικό δίσκο, δισκέτα επανεκκίνησης των Windows, καλούδια προστασίας που τα ενεργοποιώ για ν αγοράσω χρόνο όποτε μου βαράνε καμπανάκια δυσλειτουργίας κλπ κλπ.

Αναρωτιέμαι αν στις τελευταίες εκλογές ψηφίσαμε εκτονώνοντας μόνο το συναίσθημα. Οι μπουνιές σίγουρα χρειαζότανε. Φοβάμαι όμως ότι ταυτόχρονα ψηφίσαμε πολύ χειρότερσ: Ψηφίσαμε παιδιάστικα μην έχοντας προετοιμασμένη μια πρακτικά βιώσιμη εναλλακτική λύση: Η άρνηση της πραγματικότητας σίγουρα δεν είναι λύση. Το όχι στη λιτότητα και η απέκδυση ευθυνών δεν αρκεί. Χρειάζονται σοβαρές και όχι τσαπατσούλικες προτάσεις για τη σταθεροποίηση της οικονομικής ζωής και τη διέξοδο από την κρίση.

Σκέφτομαι ότι παληότερα ο ρόλος της Αριστεράς ήταν να οραματίζεται, να επεξεργάζεται και να προτείνει μια νέα εφικτή και ρεαλιστική πραγματικότητα, βασισμένη σε αξίες, κάνοντας την υπέρβαση και θυσιάζοντας το μικροσυμφέρον για το γενικότερο καλό. Μια τέτοια πρόταση δεν την διακρίνω σήμερα. Αντίθετα την παρατηρώ να αντιδρά με τον παιδιάστικο τρόπο «άστο γι αργότερα και βλέπουμε ..» ή αν θέλετε, αντιγράφοντας το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο. Ούτε διακρίνω backup και διασφάλιση των όσων ελάχιστων κεκτημένων απέμεναν … Ειδικότερα σήμερα που οι καιροί ου μενετοί: Υπάρχει ορατός κίνδυνος να βγει η «μπλε» οθόνη και σύντομα να κρασάρει το σύστημα…

Δεν ξέρω γιατί μ έχει πιάσει μια τάση αναχωρητισμού μ όλα αυτά που συμβαίνουν. Μου έρχονται στο νου οι στίχοι από το Without Blame του Ismael Lo που το ερμηνεύει απαράμιλλα με την Marianne Faithfull: http://www.youtube.com/watch?v=hfehKorG_Qs

Αυτό το τραγούδι είναι για αυτή τη βασίλισσα
που λέει στο βασιλιά της:
«τώρα φεύγω με τον άνεμο
πάω μαζί με τους βαρβάρους της Δύσης»

Αυτήν που δεν έχεις υπερασπιστεί με τα όπλα
Μην πιστεύεις ότι θα την κρατήσεις με τα δάκρυα

Πηγαίνω εκεί που οι άνθρωποι πάνε
Πηγαίνω να ψάξω έναν άλλο βασιλιά…

Χωρίς μίσος… Φεύγω…